Arsenal shop

Arsenal

Met de 20ste eeuw in zicht rolden steeds meer wapens en munitie de koninklijke wapenfabriek Royal Arsenal uit in Woolwich, Londen. Op het terrein ten zuiden van de Theems, direct gelegen aan de oever, produceerde, repareerde en bewaarde het bedrijf onder andere kanonnen en kogels. Hard werken was het zeker, ontspanning zochten de arbeiders op de binnenplaats, met een bal. Het fanatisme leidde in 1886 tot de oprichting van een echte voetbalclub: Royal Arsenal. Zeven jaar later schreven ze zich onder de naam Woolwich Arsenal in voor de hoogste, Engelse voetbaldivisie. Na verhuizing naar de wijk Highbury in 1913 bouwde Arsenal de geschiedenis flink uit. The Gunners streken neer in Noord-Londen, vlakbij Tottenham Hotspurs: de geboorte van een rivaliteit – vroeg al. De eerste hoofdpersoon van de club was Herbert Chapman. Vanaf zijn eerste dag in 1925 woei een frisse wind door de vereniging. Chapman introduceerde genummerde shirts, felle lichtmasten en de innovatieve WM-formatie. Met die aanvallend speelstijl (3-2-2-3) sleepte de coach vijf landstitels in acht seizoenen binnen. Chapman bleek ook nog eens een aardige ontwerper te zijn: hij zag wel wat in rode shirts met witte mouwtjes. Een design dat sindsdien niet meer verdween, waar het Arsenal tenue zo steeds bekend om staat. Rood shirt, witte mouwen, witte shorts, witte sokken. Een kleurencombinatie waarvan kids dromen ooit een wedstrijd in te spelen. Die drang trainingspakken, jassen of zelfs speciale scheenbeschermers te dragen van Arsenal kwam in golven. Het ene moment waren ze onverslaanbaar, het volgende ogenblik leken ze het allemaal verleerd. Prestaties in twee decennia na WOII hielpen de club ook niet vooruit. Pas in de jaren zeventig lukte het weer. Arsenal won eindelijk opnieuw een nationale cupfinal. En kort daarop zelfs de allereerste dubbel. Zo haalden ze aardig wat prijzen binnen, maar echte glans ontbrak nog. Daar kwam in 1986 verandering in. Een nieuwe manager en een ijzersterke defensie. Die Arsenal-verdediging was zo sterk dat ze een bijnaam kregen, de Famous Back Four, aangevoerd door clublegende Tony Adams. Een verdedigingslinie met een bijnaam, dat zegt genoeg. Werknemers in Arsenal shops begonnen te trappelen: nu zouden de mensen vast gaan kopen, sale of niet, goedkoop of normaal, haal alle juniormaten van stal. De 90s waren nog maar vier jaar oud en Arsenal had al van alles gewonnen, waaronder de UEFA Cup. Terwijl fans moeten hebben gedacht dat het haast niet beter kon, nam voor de eerste persconferentie van het seizoen 1996/97 een Fransman plaats achter de microfoon.

Arsène Wenger. Wat hij aantrof, was lang niet slecht, maar Wenger zag ruimte voor verbetering. Over het terrein van The Gunners ging een windvlaag die ze daar sinds Herbert Chapman niet meer hadden gezien. In 22 jaar revolutioneerde de Fransman het spel. Oude trainingsmethoden gingen de prullenbak in, gloednieuwe vlijmscherpe tactieken stiftte hij op het whiteboard. Spelers kregen een dieet, alleen nog sportvoeding, Wenger wilde atleten. Wat nodig was, want hij had razendsnel spel voor ogen. Toen Wenger in ’96 aantrad, liep er al een blonde spits genaamd Dennis Bergkamp in een Arsenal-sweater over het traningscomplex. Wenger nam zelf Vieira mee en toen in 1999 het Franse wonderkind Henry het terrein op wandelde, was het even slikken voor de topteams in de Premier League. Het bracht Noord-Londen schitterend en, vooral, onverslaanbaar voetbal. In 2003/04 verloren ze geen wedstrijd, het eerste en enige team dat dit ooit lukte. Het ongenaakbare elftal werd omgedoopt tot The Invincibles. Onoverwinnelijk in Arsenal kleding. Wat had Wenger de overwinning in de Champions League in 2006 verdiend, alleen was Barca net te sterk. Dat jaar was ook het laatste seizoen op legendarische grond. Na 93 jaar trouwe dienst sloot de poort van Highbury. The Gunners kregen de sleutels voor het gloednieuwe Emirates Stadium. De officiële Arsenal fanshop verhuisde mee. Afscheid nemen van het oude stadion viel veel dames en heren uit Noord-Londen zwaar. En dat terwijl het nieuwe stadion slechts op een steenworp afstand werd neergezet. Het stadion bleef dichtbij, toch veranderde er veel ander dingen. De vertrouwde sponsornamen op de Nike-shirts verdwenen, sterren verlieten de club, nieuw talent kwam binnen. Voordat Bellerín, Özil en Aubameyang een broek en polo aantrokken in de kleedkamer, deden Van Persie en Fabregas het jaren daarvoor. Nike verdween zelfs als sponsor. Twintig jaar stuurde Nike pakketten vol outfits naar Arsenal. In 2014 ging PUMA het doen. En vanaf 2019/20 – ze krijgen het nog druk in de Arsenal shop – is het de taak van adidas. Maar ongeacht het stadion, de shirtsponsor, de trainer en spelers: de oude wijk werd nooit verlaten, evenmin het munitieterrein aan de Theems. En zo zal het nog wel even blijven. The Gunners schieten altijd met scherp.