Chelsea shop

Chelsea 

Het was 10 maart 1905. Een cafeetje aan Fulham Road. Precies tegenover waar nu de hoofdingang van Stamford Bridge zit, ondertekenden enkele mannen een stapel papieren. Dat document is het eerste stuk uit de archieven van Chelsea. Kort daarvoor had Gus Mears het atletiekstadion Stamford Bridge overgenomen met het plan er een voetbalstadion van te maken. Toen bleek dat buurtclub Fulham al een onderkomen had, besloot Mears tot de oprichting van een eigen vereniging – Chelsea FC dus. Opvallend wel: niet de club liet een stadion bouwen, maar voor het stadion werd een club opgericht. En de club zou er nooit vertrekken. De tribunes die er nu staan – met de grote Chelsea shop aan de buitenkant – hebben alles gezien. De moeilijke eerste jaren, waarin Chelsea op en neer ging tussen de tweede en eerste Engelse divisies. De eerste grote spelers die de club binnenhaalde. Het eerste kampioenschap in 1955. En vaak was ieder stoeltje bezet. Tot de laatste twintig jaar van de 20ste eeuw. Bijna werd het stadion begin jaren tachtig ontmanteld. De club balanceerde op het randje van faillissement. De redder in nood werd Ken Bates. In 1982 ‘kocht’ hij Chelsea voor het symbolische bedrag van 1 pond. Club gered, maar nog niet buiten levensgevaar. Door degradatie naar de tweede divisie – en zelfs bijna de derde divisie – was het bezoekersaantal hard achteruit gelopen. Chelsea voelde Stamford Bridge onder zich vandaan glippen. En toen viel het plots goed. Promotie in 1989 luidde de grote opleving in. Begin jaren negentig werd een lang juridisch gevecht over het stadion afgerond en kon het bij Chelsea weer over voetbal gaan. Die voetbaldrang kreeg serieus vorm toen de clubleiding in 1996 Ruud Gullit en Zola kochten. Enkele FA Cups, een League Cup en een paar Europese prijzen verder, kwam in 2003 de dag die alle financiële zorgen voorgoed weg zou nemen: Bates verkocht Chelsea aan de Russische miljardair Roman Abramovich, voor 140 miljoen pond. Zo werd Chelsea in 20 jaar tijd 140 miljoen keer meer waard. In een klap sprongen alle cijfertjes in de boekhouding op groen. In een zucht ging honderd miljoen op aan nieuwe spelers. De uitgaven zouden wel opgevangen worden doordat fans shirtjes gingen kopen. Met zo’n sterrenelftal gebeurde dat ook, goedkoop sale of niet. Toch brachten die sterren geen bekers in de vitrine. Tot een kleine Portugees plaatsnam op de bank.

José Mourinho. Zeg wat je wil over het spel van Chelsea toen, maar gewonnen werd er wel. En niet te zuinig ook: in drie seizoenen wonnen The Blues twee landstitels, twee League Cups en een FA Cup. Slingers aan de dakrand van Stamford Bridge en aan de gevel van de Chelsea fanshop. Spelers als John Terry, Frank Lampard en Didier Drogba werden op handen gedragen. Tegenstanders vreesden een bezoek, bang te verdrinken in een zee van blauwe shirts en shorts met witte sokken, waar de Chelsea-scheenbeschermers bovenuitsteken. Een outfit waar tegenstanders ’s nachts zwetend van wakkerschrikken. Reservebank vol trainingspakken en sweaters, op de beroemde West Stand stikt het van de dames en heren in Chelsea-polo’s, jassen en broeken, kids ook in volledige junior-tenues. Een stadion vol Nike kleding, dat boezemt wel angst in. Alleen Europees succes bleek moeilijker dan gedacht. Pas in 2012 ging de wens van Abramovich in vervulling: Chelsea won de Champions League. Het jaar daarop wonnen ze ook nog eens de Europa League. Sindsdien is Chelsea altijd titelkandidaat in de Premier League, en nooit een fijne tegenstander in Europese wedstrijden. Op Stamford Bridge kan het altijd stormen, dat bewees Chelsea de laatste jaren met Hazard. En met de fans. Wekelijks is er geen stoeltje meer vrij. Weinig supporters vochten zich door zo veel emoties als de Chelsea-fans. Van het randje van de afgrond ging de club naar de top van de berg. Met veel geld ja, maar ook met goed voetbal. Het bracht Chelsea wereldwijde faam, maar dat maakt de echte fans niets uit. Straatarm of steenrijk, voor de echte Blues staan de deuren van de Chelsea shop altijd open.